GEEN REET AAN? ECH WEL!
Nee, ik had zeker niet verwacht de Juudster Memorial te gaan winnen, al wist ik wel dat er enkele stukkenvasthouders in ons groepje zaten, maar daarnaast toch ook enkele meer geroutineerde stukkenverschalkers.
De eerste ronde mocht ik tegen Luuk en de strijd ging redelijk gelijk op al zag ik op een gegeven moment wel dat mijn dappere soldaatjes er niet allemaal even gedekt bij stonden. Ik besloot dan ook remise aan te bieden – iets wat ik zelden doe in de zeldzame partijen die ik speel, aangezien ik eigenlijk nooit begrijp wanneer je dat nu eigenlijk moet doen (geroutineerde flarden vanuit de omgeving zoals ‘het is pot-remise’ of ‘ik had niets meer’ zijn aan mij niet besteed zolang er nog stukken op het bord staan of de Koning nog niet definitief in de hoek gedreven is) – een aanbod dat door Luuk fijntjes afgewezen werd met de toch erg professioneel klinkende woorden: ‘ik kijk nog even verder’.
Verdraaid, zie je nu wel, ik had het wéér niet begrepen en erger nog, dat wist mijn tegenstander nu natuurlijk ook!